Dyskopatia - uciążliwe schorzenie aktywnych ludzi w średnim wieku.

Dyskopatia jest chorobą powszechną i zaliczaną do grona tzw. chorób cywilizacyjnych, ponieważ często wiąże się z długotrwałym przebywaniem w niewłaściwej pozycji siedzącej (praca biurowa), jak również odbywaniem długich podróży służbowych np. autem. Poprzez swój ostry i niespodziewany charakter występowania (tzw. nagłe wypadnięcie dysku), jest zaliczana do najbardziej bolesnych i ograniczających ruchowość pacjenta dolegliwości kręgosłupa. Zakres występowania dyskopatii dotyczy praktycznie całości kręgosłupa od odcinka lędźwiowego, poprzez piersiowy, a na szyjnym kończąc. 

O wystąpieniu dyskopatii lędźwiowej świadczy najczęściej tępy i nagle pojawiający się ból (np. w skutek podnoszenia cięższego przedmiotu, czy nawet szybkiego wysiadania z samochodu) występujący w okolicy lędźwiowej i promieniujący wzdłuż kończyn. Ból zmniejsza się w pozycji leżącej, a nasila podczas chodzenia, wywołując drętwienie oraz zaburzenia czucia w kończynach. W pewnych przypadkach może nastąpić skrzywienie kręgosłupa w kierunku chorej strony lub w przeciwnym, a także wzmożone napięcie mięśni przykręgosłupowych.

Dyskopatia lędźwiowa jest najczęściej występującą odmianą dyskopatii u średnio 9/10 przypadków i jest równocześnie jedną z najczęstszych dolegliwości kręgosłupa u osób dorosłych. Pierwsze objawy schorzenia pojawiają się zazwyczaj u osób w przedziale 25-45 lat  i dotyczą zarówno kobiet jak i mężczyzn.

Oprócz pracy biurowej i długiego czasu spędzanego w podróży autem, do najczęstszych przyczyn dyskopatii zalicza się podnoszenie przy wyprostowanych kolanach ciężkich przedmiotów (np. zakupów). Ryzyko wystąpienia dyskopatii lędźwiowej zwiększa się u osób palących papierosy, przebywających w ciągłym stresie (wzmożonym napięciu mięśni), osób z nadwagą oraz osteoporozą.

W leczeniu dyskopatii lędźwiowej stosowane są zasadniczo dwie metody postępowania: metoda nieinwazyjna (zachowawcza) i metoda inwazyjna (chirurgiczna).

Metoda zachowawcza bazuje na podawanie leków przeciwzapalnych i ok. 2 tygodniowym przebywaniu pacjenta głównie w pozycji leżącej. Równolegle prowadzona jest terapia ciepłem (np. lampą solux) oraz fizykoterapia w połączeniu z masażami rozluźniającymi napięcie mięśniowe i powięzi.

Rehabilitacja w ostrym stanie dyskopatii polega głównie na likwidacji bólu poprzez dobranie odpowiednich ćwiczeń pod kontrolą fizjoterapeuty, prowadzących do uzyskania u pacjenta pozycji odciążających dysk. Proces leczenia jest wspomagany poprzez zastosowanie zabiegów fizykalnych (np. elektroterapii), które mają za zadanie zmniejszyć ból oraz stan zapalny. Po eliminacji stanu ostrego  stosuje się techniki terapii manualnej oraz terapii tkanek miękkich w celu dalszej eliminacji bólu dzięki zmniejszeniu napięcia mięśniowego. Proces pracy fizjoterapeuty z pacjentem, powinien zakończyć się edukacją i wdrożeniem odpowiednich tzw. nawyków ergonomicznych, mających na celu utrwalenie przywróconej funkcjonalności.